dansstijlen

Er zijn binnen de tango geen voorschriften of richtlijnen over hoe de tango gedanst moet worden. Er zijn grote verschillen in danshouding, leiden en volgen en het bewegingsvocabulaire. Een strikte indeling is evenals bij de muziekstijlen niet te maken maar we kunnen wel een aantal stijlen min of meer duidelijk van elkaar onderscheiden.

Tango canyengue en tango orillero

Hoe in de begintijd van de tango werd gedanst kan niemand nu meer zeggen, maar tango canyengue en tango orillero (orillero=buitenwijk) zijn een interpretatie en poging tot reconstructie van de tango uit de begintijd. De tango canyengue ligt dichter bij de milonga. Het gaat meer om het plezier en het spel met de muziek en, in vergelijking met andere stijlen, minder om de elegantie en technische virtuositeit.

Tango milonguero

Kenmerkend voor deze stijl is dat de bovenlichamen parallel en gesloten zijn, terwijl de voeten verder van elkaar afstaan. De danspartners leunen dus naar elkaar toe, waarbij ze zover naar voren geheld kunnen zijn dat ze elkaar nodig hebben om hun evenwicht te behouden. Sommigen noemen alleen dit milonguero, anderen ook de gesloten stijl waarbij beide partners hun eigen balans behouden.

Tango de salon

Omdat er vaak op drukke salons weinig plek is om te dansen wordt 'tango de salon' gebruikt als benaming voor dansstijlen waarbij minder ruimte nodig is en die daardoor geschikt zijn om op een salon (milonga) te dansen. Kenmerkend is dan een gesloten danshouding en kleinere bewegingen. Positief gedefinieerd kunnen we zeggen dat de salontango in onderscheid tot sommige andere stijlen meer gericht is op intimiteit, gevoel, muziekbeleving en contact met de danspartner, en minder op uiterlijk vertoon.
 
Salontango kan echter ook als een algemene noemer gebruikt worden voor alle verschillende stijlen die op milonga's gedanst worden. In principe kunnen de meeste tangostijlen op een salon gedanst worden, mits de dansers de ruimte om hen heen goed in de gaten houden en al te grote bewegingen en spektakel achterwege laten.
 
Naast de gesloten milonguero houding is ook een open en een halfopen houding mogelijk, de bovenlichamen kunnen in plaats van parallel te zijn samen een V-vorm maken (één zijde is dan gesloten, de andere open), en de houding kan rechtop zijn in plaats van naar voren hellend. Verder is er in de ene stijl een gefixeerde, onveranderlijke houding van de bovenlichamen ten opzichte van elkaar, terwijl in andere stijlen de danshouding flexibel is en afhankelijk van de muziek en de gedanste bewegingen voortdurend kan veranderen van gesloten naar open en omgekeerd.
 
Het leiden kan uitsluitend gebeuren door middel van verplaatsing en draaiing van het bovenlichaam, zoals in de milonguero-stijl, of er kan ook gebruik gemaakt worden van de armen en handen.

Showtango, tango espectáculo, tango fantasía

Showtango, tango espectáculo, tango fantasía
De tango espectáculo is ontwikkeld door professionele dansers voor optredens in theatershows. Hierbij wordt vaak een clichébeeld van de tango neergezet en de dans is er op gericht het publiek te imponeren met behulp van snelle beenbewegingen en spectaculaire sprongen. In de showtango wordt klassieke tango gecombineerd met moderne dans en ballet. Mede door de invloed van de tangoshows zijn de verschillende stijlen binnen de salontango ontstaan.

neotango

Als we het hebben over 'neotango' als dansstijl dan gaat het om het dansen op de eerder genoemde neotango muziek (elektronisch, fusion) en op andere 'nontango' muziek. Dat is dan bijvoorbeeld filmmuziek, wereldmuziek, klassieke muziek of popmuziek, die wat betreft ritme en sfeer aansluit bij tango en waarop met behulp van de tangotechniek en bewegingen gedanst kan worden.
 
Eén kenmerk van deze neo- en nontango muziek is de grotere variatie in het ritme. Vaak is het basisritme trager dan dat van klassieke tangos, soms is het sneller. De electro- en fusiontango heeft vrijwel altijd meerdere door elkaar lopende ritmes. Deze grotere variatie in ritme nodigt uit om ook de houding, passen en bewegingen van de dans meer te variëren.
 
 Auteur: René Heeskens